KLM stewardes
Ik was jaren geleden stewardess bij KLM en droeg geen hoofddoek. Ik moest immers een uniform dragen waar een korte rok bij hoorde en een
hoofddoek dragen mocht niet. Ik vloog de wereld rond en zag veel mooie plekken maar voelde me toch niet op me gemak ik mijn uniform. Ik wilde al jaren de stap nemen om een hoofddoek te dragen
maar iets weerhield me ervan en mijn baan als stewardess hielp ook niet echt mee.
Tot de dag dat ik stand-by stond en wachtte op een telefoontje van KLM dat ik opgeroepen zou worden voor een vlucht. Ik kreeg een
telefoontje maar niet het telefoontje wat ik verwachtte....het was mijn broertje die me vertelde dat onze vader een hartstilstand had gekregen en in het ziekenhuis lag. Hij heeft het helaas niet
gehaald....(hij was nog erg jong)
Vanaf dat moment is mijn leven zo erg veranderd en het heeft mij ook 180 graden veranderd. Ik was gaan beseffen hoe snel het leven van het
ene moment op het andere moment over kon zijn. Ik ben toen mijn hijab gaan dragen (wat ik eerder nooit kon) en ben gestopt met vliegen.
Zo een verdrietige gebeurtenis in mijn leven heeft me alhamdoulillah zo iets moois opgeleverd (het dragen van mijn hijab) en daar ben ik
Allah erg dankbaar voor. Inna ma3a al3usri yusra.
Wakker geschud
Ongeveer twee jaar geleden begon ik steeds over de hijaab na te denken. Een stem in mij zei elke keer doe het maar dan weerhield de shaytaan
mij weer. Tot afgelopen oktober, toen ik de kans kreeg om Umrah te verrichten Alhamdoulilah. Voordat ik op Umrah ging zat ik al na te denken wat ik anders zou doen als ik terug zou komen naar
Nederland. Weer zei een stem in mij de hijab dragen, maar elke keer dacht ik nee ik wil eerst carrière maken . Wat achteraf een slecht excuus was gezien je met de hijab gewoon een carrière kan
maken maar dat terzijde..
Toen ik op Umrah ging werd ik echt wakker geschud als het ware. De dodengebeden die na elke Salat werden verricht lieten mij echt nadenken over mijn doel op deze dunya. Ook de busreis van Mekka
naar Madinah van 5/6 uurtjes heeft mij aan het denken gezet. Beseffend dat de profeet s.a.w. dit met een rijdier heeft gedaan en door de woestijn moest lopen heeft me echt diep geraakt🥺.. Wat hij
(s.a.w.) allemaal over had om de boodschap te verkondigen..
Ik kreeg elke dag een boost om alleen maar goede daden te verrichten. Het leek alsof ik in een droom was SubhanAllah.
Tijdens mijn Umrah droeg ik natuurlijk elke dag de hijaab en het voelde echt zo goed. Ook vanwege het feit dat als je om je heen kijkt iedereen ziet met 1 zelfde doel, namelijk Allah swt
aanbidden.
Eenmaal thuis aangekomen had ik twee dagen vrij voordat ik weer naar school moest gaan. In die twee dagen heb ik goed nagedacht over de hijaab. Met mensen in mijn omgeving gepraat.
De nacht voordat ik weer naar school moest heb ik twee rakaats gebeden en Allah swt om leiding gevraagd. En de volgende ochtend droeg ik de hijaab met trots. Het voelde zooooo goed vanwege het
feit dat ik het deed omwille van Allah swt. Ook voelde ik me echt “beschermd” SubhanAllah..
Het eerste wat ik dacht was waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Maar zo zie je maar weer alles gaat volgens Zijn plan❤️.
Dit was mijn hijaab story, ik hoop dat ik hiermee anderen inspireer in sha Allah ❤️
Voor Allah doe ik het
Dit is mijn verhaal over hoe ik elhamdoulilah de stap naar het dragen van een hijab heb genomen...
Er waren periodes in mijn leven dat ik heel veel aan de hijab dacht en het graag wilde dragen, maar toen ik de volgende ochtend weer opstond zette ik mijn haren gewoon weer in de krul of ging het
stijlen.. hierdoor dacht ik weer een tijd niet aan de hijab. Zo gingen er jaren voorbij en ik durfde de stap maar niet te nemen.
Sinds ik getrouwd ben heb ik het er weleens over gehad met mijn man. Hij vertelde me dan waarom het verplicht is en dat hij mij het liefst ook met een hijab de deur uit ziet gaan. Maar hij liet
de keus aan mij over en dwong me absoluut niet tot het dragen hiervan.
Zo ging het weer jaren verder. Tot op een dag ik het er weer over had met mijn man. Hij motiveerde me toen wat meer dan normaal om het te gaan dragen en gaf aan dat ik er nu al jaren mee struggle
en morgen mij niet beloofd is etc. Ik was altijd al bang voor de reacties om me heen en mijn garderobe was niet “hijabproof”. Toch ben ik na dit gesprek op deze dag een sjaal gaan op/om doen om
te kijken hoe het staat en ik dacht : “Als je het nu niet gaat dragen, wanneer dan wel? Weer een aantal jaren wachten? Wat als ik morgen niet eens haal en zal overlijden zonder de hijab te hebben
gedragen?” Ik ben toen de deur uitgelopen met een hoofddoek op. Ik heb me er heel vreemd bij gevoeld en miste mijn haren ontzettend, maar ik vergeet niet waarvoor en voor wie ik het doe. Voor
Allah. En dit leven is niet voor eeuwig, maar het hiernamaals wel. Dit geeft mij houvast.